Bezorger in een stad van eenzamen

Ron was vroeger dakloos. Inmiddels heeft hij weer een woning en een baan. Daarnaast is hij voorlichter bij Imago. In deze blog schrijft hij over zijn werk als postbode in deze bizarre periode.

Ik loop veel rond op straat in Utrecht. Vroeger als dakloze, maar nu als postbezorger. Gezellig om op mijn dagelijkse route te praten met bewoners en winkeliers. Af en toe met een bakje koffie bij een vaste klant. Echt een sociaal beroep. En sinds half maart ook een vitaal beroep. En nu is dus alles anders. Met de dag bezorg ik meer rouwkaarten en wenskaarten. De winkelstraten zijn nagenoeg leeg. Het voelt onwerkelijk en beklemmend. Ik ben een bezorger in een stad van eenzamen.

Toch zijn er ook bijzondere momenten. Zo krijg ik van de apotheker medische handschoenen om veilig mijn werk te doen. Ze weet namelijk dat ik snel last heb van mijn luchtwegen en is bezorgd. En de kapper zonder klanten roept mij binnen voor een bakje troost. Ik mis de winkeliers en zij missen mij. Ik ben ook betrokken bij mijn oudere klanten. Zij zwaaien naar mij van achter hun ramen. Ik gooi een briefje in de brievenbus om te vragen of ze hulp nodig hebben. Dan doe ik wat extra boodschappen voor ze, die ik na mijn werk bij hen aflever.

Na zo’n lange dag zit ik alleen thuis. Ook in het weekend kom ik niet buiten, want ik wil niet ziek worden. Dit is zo bizar allemaal! Gelukkig heb ik al jaren goed contact met mijn buren. Zij koken twee keer per week voor mij. Verder heb ik nog een maatje uit de tijd dat ik dakloos was. Nu we elkaar niet meer kunnen zien, appen we regelmatig. Zij gaf mij de tip voor een digitaal bezoekje aan het museum. Deze contacten heb ik echt nodig. Ze zorgen ervoor dat ik alert en bij de tijd blijf.